เหตุการณ์แผ่นดินไหวที่วัดความรุนแรงได้ 9.2 ริคเตอร์ บริเวณเกาะสุมาตรา เมื่อวันที่ 26 ธันวาคม 2547 ทำให้เกิดคลื่นยักษ์สึนามิโจมตีหลายประเทศ รวมทั้ง 6 จังหวัดฝั่งอันดามัน คือ  ภูเก็ต  พังงา   ระนอง  กระบี่  ตรัง และสตูล  ทำให้มีผู้เสียชีวิต  5,395   ราย  สูญหาย 2,995 ราย

หลังจากเกิดสึนามิ คณะนักวิจัยจากภาควิชาธรณีวิทยา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ได้ลงพื้นที่ 6 จังหวัดฝั่งอันดามัน เพื่อสำรวจร่องรอยทางธรณีวิทยาที่สึนามิ ปี 2547 ทิ้งไว้ ร่อยรองที่ต้องค้นหา คือ “ตะกอนที่สะสมตัวโดยสึนามิ”    เป้าหมายหลักคือ ต้องหาตะกอนที่สะสมตัวจากสึนามิโบราณให้ได้ ไม่ว่าจะสะสมตัวในสภาพแวดล้อมแบบใด พื้นที่สำรวจ คือ ที่โล่งและลุ่มต่ำ หรือบริเวณป่าชายเลน

ผลการสำรวจที่เกาะพระทอง จังหวัดพังงา พบหลักฐานทางตะกอนวิทยาที่สมบูรณ์  พบขั้นการสะสมตัวของตะกอนทรายแทรกสลับชั้นดินโคลนในหลายตำแหน่ง  ทีมนักวิจัยพบว่า หลักฐานทางธรณีวิทยาที่พบบ่งชี้ว่า  ชั้นตะกอนทรายที่แทรกตัวอยู่ระหว่างชั้นดินจำนวน 3 ชั้น  ชั้นบนสุดของสึนามิโบราณเกิดขึ้นเมื่อ 600 ปีมาแล้ว  จัดเป็นสึนามิโบราณที่เกิดขึ้นระหว่างตอนปลายสมัยสุโขทัย ถึงอยุธยาตอนต้น  

ขณะนี้แม้เวลาจะล่วงเลยเข้าสู่ปีที่ 7  แล้วแต่คณะนักวิจัยยังลงพื้นที่จุดสำรวจเพื่อหาช่วงเวลาระหว่าง 600 ปีที่แล้ว จนถึงปี 2547  เคยเกิดสึนามิมาก่อนหรือไม่  แต่หลักฐานจากการสะสมตัวของตะกอนในชั้นลึกลงไปพบว่า เคยเกิดขึ้นในรอบ 2,800 ปีที่แล้ว  หากคำนวนอายุของสึนามิแต่ละครั้งได้  ก็จะทราบค่าเฉลี่ยของการเกิดสึนามิในประเทศไทย

หนึ่งในคณะนักวิจัย คือ ดร.เครือวัลย์ จันทร์แก้ว ยังอธิบายความเป็นไปได้ของการเกิดสึนามิในฝั่งอ่าวไทย และอันดามัน  โดยฝั่งอ่าวไทย ต้องจับตาร่องลึกมะนิลา ในประเทศฟิลิปปินส์  ส่วนฝั่งอันดามัน ต้องจับตาร่องลึกซุนดรา ประเทศอินโดนีเซีย ที่เคยเกิดแผ่นดินไหว และสึนามิมาแล้ว  แต่ประชาชนไม่ต้องตื่นตระหนก เพราะมีทุ่นตรวจจับคลื่นสึนามิ ซึ่งเป็นความร่วมมือของศูนย์ป้องกันภัยพิบัติแห่งชาติกับนานานประเทศ

Produced by VoiceTV