อินโดนีเซียและมาเลเซียอาจจะดูเป็นบ้านพี่เมืองน้อง แต่ปรากฏว่าตอนนี้ อินโดนีเซียกับมาเลเซียกลับมีเรื่องบาดหมางกันจากน้ำผึ้งหยดเดียวที่ชื่อว่า "ปอเปี๊ยะ"

อินโดนีเซียและมาเลเซียอาจจะดูเป็นบ้านพี่เมืองน้อง ไม่ต่างจากไทยและลาว เพราะทั้งสองชาติมีอะไรหลายๆอย่างคล้ายกัน ทั้งภาษา อาหารการกิน และวิถีชีวิต แต่ปรากฏว่าตอนนี้ อินโดนีเซียกับมาเลเซียกลับมีเรื่องบาดหมางกันจากน้ำผึ้งหยดเดียวที่ชื่อว่า "ปอเปี๊ยะ"

เรื่องเกิดจากการที่ชาวอินโดนีเซียจำนวนหนึ่งอ้างว่าพวกเขาจะต้องปกป้องปอเป๊ยะ หรือที่ชาวชวาเรียกว่า "ลุมเปีย" ในฐานะมรดกทางวัฒนธรรมของประเทศ จากชาวมาเลเซียที่อ้างว่าปอเปี๊ยะเป็นหนึ่งในอาหารประจำชาติของตนเอง เพราะจริงๆลุมเปียเป็นอาหารที่มีต้นกำเนิดจากอินโดนีเซีย จึงไม่ควรถูกอ้างว่าเป็นอาหารประจำชาติอื่น

การทวงคืนปอเปี๊ยะจากชาวมาเลเซีย ทำให้เกิดการประท้วงปกป้องปอเปี๊ยะขึ้นในมาเลเซียบ้าง และรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการท่องเที่ยวของมาเลเซียก็ถึงกับออกมาตอบโต้ว่าการอ้างสิทธิ์เหนือปอเปี๊ยะของชาวอินโดนีเซียเป็นเรื่องไร้สาระ และหากทุกคนจะต้องอ้างสิทธิ์เหนือวัฒนธรรมต่างๆกันหมด ชาวมาเลเซียก็จะต้องอ้างสิทธิ์เหนือภาษาบาฮาซามาลายู ซึ่งเป็นต้นกำเนิดของบาฮาซาอินโดนีเซียเช่นกัน และอันที่จริงปอเปี๊ยะก็ไม่ใช่อาหารที่มาเลเซียอ้างว่าเป็นเมนูประจำชาติ ทั้งที่มาเลเซียขึ้นบัญชีเมนูประจำชาติของตัวเองไว้ถึง 151 เมนู

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ประเทศในคาบสมุทรมลายูถกเถียงแย่งกันเป็นเจ้าของวัฒนธรรมใดวัฒนธรรมหนึ่ง ทั้งที่มาเลเซีย อินโดนีเซีย และสิงคโปร์ ต่างมีวัฒนธรรมร่วมกันมากมาย ก่อนหน้านี้มาเลเซียก็แสดงความไม่พอใจที่สิงคโปร์บัญญัติให้ข้าวมันไก่ไห่หนาน เป็นเมนูประจำชาติสิงคโปร์ แต่มาเลเซียกลับไม่ได้ทักท้วงเมื่ออินโดนีเซียขอให้ยูเนสโกขึ้นทะเบียนให้การขับร้องเพลงพื้นบ้าน ราซาซายัง เป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่มีต้นกำเนิดในอินโดนีเซีย ทั้งที่ราซาซายัง ขับร้องกันทั่วไปในคาบสมุทรมลายู