มุตตาเปรียบได้กับชาวชนบทรุ่นแรกที่ต้องอพยพเข้าสู่เมืองภายหลังนโยบายการพัฒนาของจอมพลสฤษดิ์ เธอเป็นชาวชนบทที่ไร้พิษสง "ไม่ใช่คนเข้มแข็ง..เปราะบางเกินไปด้วยซ้ำ" (วีกิจ) แต่ทว่าในอีกด้านหนึ่งก็ "ดูบริสุทธิ์ผุดผ่องเหมือนน้ำค้างกลางหาว" (สรรค์ เพื่อนสนิทของเจนภพ) ซึ่งความบริสุทธิ์ ไร้เดียงสาของเธอ ทำให้เธอต้องหลงติดกับอยู่ในวังวนคำหวานของเจนภพ ที่พร่ำพรรณนาบอกกับเธอว่า "ผมรักตา ตาคือทุกสิ่งทุกอย่าง คือชีวิต คือลมหายใจของผม" จนกระทั่งเธอต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป

 

ประโยคเด็ดประโยคนี้ เปรียบดั่งโฆษณาชวนเชื่อที่รัฐบาลเผด็จการทหารในสมัยพัฒนา ที่พร่ำบอกกับประชาชนอยู่เสมอว่า "งานคือเงิน เงินคืองาน บันดาลสุข" ซึ่งเมื่อชาวชนบทหลงเชื่อ ก็ต้องเผชิญกับความฉิบหายวายวอด และสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง อย่างไม่มีทางที่จะหวนกลับ

 

มุตตาจึงเป็นดังตัวแทนของชาวชนบทจำนวนมากที่ถูกปู้ยี่ปู้ยำจากรัฐและทุน จนสูญเสียทั้งเรือนร่าง ความบริสุทธิ์ ครอบครัว เครือญาติ จนกระทั่งวิญญาณ

 

 

 

 

Source : 

http://www.prachatai.com/journal/2012/10/43405

http://www.prachatai.com/journal/2012/11/43476